ਲਲਿਤਾ ਨਾਂ ਦੀ ਇੱਕ 20 ਸਾਲ ਦੀ ਕੁੜੀ ਆਪਣੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਦੇ ਘਰ ਉਸ ਦੀ ਡਿਲਿਵਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਰਹਿਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉੱਥੇ ਉਸਦਾ ਜੀਜਾ ਉਸ ਉੱਤੇ ਬੁਰੀ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਨਵੇਂ ਪੈਦੇ ਹੋਏ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਨਹਿਲਾਉਂਦੇ ਸਮੇਂ, ਜੀਜਾ ਮਜ਼ਾਕ ਵਿੱਚ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ “ਸਾਲੀ ਤਾਂ ਆਧੀ ਘਰਵਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ”, ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਅਸਲੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਲਲਿਤਾ ਆਪਣੇ ਜੀਜੇ ਨਾਲ ਰਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਇਹ ਗੱਲ ਵੇਖ ਲੈਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਲਲਿਤਾ ਆਪਣੇ ਜੀਜੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਦੀ ਜ਼ਿਦ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਘਰੋਂ ਭੱਜ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਲਿਵ-ਇਨ ਰਿਲੇਸ਼ਨਸ਼ਿਪ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ।
ਜਦ ਜੀਜਾ ਵਿਦੇਸ਼ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਲਲਿਤਾ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਨਾਨੀ ਦੇ ਘਰ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਲਲਿਤਾ ਦੇ ਮਾਪੇ ਇਹ ਗੱਲ ਸਹਿ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਪਰਿਵਾਰਕ ਇੱਜ਼ਤ ਤੇ ਧੱਬਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਇਕ ਰਾਤ, ਲਲਿਤਾ ਦੇ ਮਾਪੇ ਅਤੇ ਭਰਾ ਨਾਨੀ ਦੇ ਘਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਲਲਿਤਾ ਦੀ ਬੇਰਹਮੀ ਨਾਲ ਹੱ/ਤਿ/ਆ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ — ਉਸ ਦੇ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਪਾਰਟ ਤੇ ਛੁਰਿਆਂ ਨਾਲ ਵਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਜੋ ਇਹ “ਰੇ/ਪ ਕੇਸ” ਲੱਗੇ ਅਤੇ ਉਹ ਬਚ ਜਾਣ।
ਉਸ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਬੋਰੀ ਵਿੱਚ ਪਾ ਕੇ 2 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਘਾਟ ‘ਚ ਸੁੱ/ਟ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਗਾਊਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪੁਲਿਸ ਜਾਂਚ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਕੱ/ਤ/ਲ ਦੀ ਸੱਚਾਈ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਨਾਨੀ, ਮਾਂ, ਪਿਓ ਤੇ ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਗਿਰਫ਼ਤਾਰ ਕਰ ਲਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
